Καύτρα

Χθές τό βράδυ σέ ένα κατασκότεινο δωμάτιο κρατώντας ένα τσιγάρο, με καρφωμένο τό βλέμμα εκεί, έβαλα νά τό γυρίζω. Γρήγορα. Καί μές τό σκότος σχηματίζετο ένας κύκλος. Πότε σχεδόν τέλειος, πότε ελλειψοειδής, πότε με στρογγυλεμένες άκρες. Αυξανομένης τής ταχύτητος, ο κύκλος πιό γεμάτος, πιό πλήρης. Τό χρώμα του; Κόκκινο. Πάθος κι έτσι, εξάπτουσα τό μέσα. Προσεκτικότερα κάπου πρασίνιζε. Τής ελπίδας. Κι όταν η ταχύτητα δέν πήγαινε πιό πάνω, κάπου κιτρίνιζε. Τού μίσους. Η κατάληξη όμως, νά σβήση τό τσιγάρο στό τασάκι. Καί πάντα υπάρχει υποκείμενο νά τά διαπιστώνη όλα αυτά.