ἀνυπέρβλητο

Τώρα πάλι στέκομαι ἐδῶ καὶ κυττάζω ἐσένα νὰ φεύγῃς

ἂν μποροῦσα λέξεις νὰ βρῶ καὶ νὰ σοῦ κρατήσω τὸ χέρι

μὰ κυττάζω αυτὸν τὸν καιρὸ καὶ θαρρῶ πὼς πάει νὰ βρέξῃ

πάνω ἀπὸ ἕναν δρόμο ἀνοικτό, ἐκεῖ ποὺ ὅλοι οἱ ἄλλοι ἔχουν τρέξει

Οἱ καρδιές μας χτυποῦν σὰν παιδιὰ ποὺ ὁρίζουν τὸ τέλος

ὅλ’ αὐτὰ πού’χες πεῖ, τώρα μοιάζουν μ’ ἕνα ἕρημο μέρος

καὶ σὰν χρόνος γυρνᾷ ὅλο αὐτὸ ποὺ ποτὲ δὲν τελειώνει

ἕνα τραῖνο περνᾷ καὶ στὸ τέλος τῆς γῆς ξημερώνει

Πάνω στὴν γραμμὴ περπατῶ καὶ κυττῶ τὸ σύρμα νὰ παίζῃ

νοιώθω πὼς ἡ ἀγάπη εἶναι ἐδῶ καὶ δὲν εἶναι πάθος μὰ στέγη

ποὺ φυλάει δυὸ ἀνθρώπους στὸ φῶς καὶ χωρὶς ἀλήθεια δὲν φεύγει

σὰν μιὰ μηχανῆ σ’ ἀγαπῶ κι εἶδα αὐτὴν τὴν βίδα ποὺ φταίει

Οἱ καρδιές μας χτυποῦν σὰν παιδιὰ ποὺ ὁρίζουν τὸ τέλος

ὅλ’ αὐτὰ πού’χες πεῖ, τώρα μοιάζουν μ’ ἕνα ἕρημο μέρος

καὶ σὰν χρόνος γυρνᾷ ὅλο αὐτὸ ποὺ ποτὲ δὲν τελειώνει

ἕνα τραῖνο περνᾷ καὶ στὸ τέλος τῆς γῆς ξημερώνει